Huidveroudering

Wat is huidveroudering en waardoor ontstaat het

Huidveroudering is een normaal verschijnsel en is voor iedereen onvermijdelijk.
Al vanaf ons twintigste levensjaar zet dit in, nog niet direct zichtbaar maar tussen ons 35ste en 40ste levensjaar wordt het pas echt duidelijk zichtbaar.

De snelheid en de mate waarmee de huid veroudert wordt deels door erfelijke, maar grotendeels deels door uitwendige factoren bepaald.
Want de leefstijl van de persoon speelt bij huidveroudering een belangrijke rol.

Is onze veroudering genetisch bepaald?

Het mechanisme van huidveroudering

In een verouderde huid zijn er enkele veranderingen in de structuur en samenstelling van de huid zichtbaar en aantoonbaar.

1. De opperhuid.
   Deze wordt steeds dunner.
   Het aantal cellagen neemt af. Maar de bovenliggende hoornlaag kan daarentegen juist verdikt zijn.
   De huid is kwetsbaarder voor beschadigingen van buitenaf.
   Door verstoring van de huidbarrière wordt de huid droger en valer.
2. De lederhuid.
   Hierin nemen twee belangrijke huidvezels af, zowel in kwantiteit (aantal) als in kwaliteit.
   De hoeveelheid collageen neemt af. Collageen is een belangrijk onderdeel van het bindweefsel en zorgt voor stevigheid van uw huid.
   En het hyaluronzuur (een eiwit) dat ook deel uitmaakt van het bindweefsel neemt ook af.
   De hoeveelheid elastine neemt af, deze huidvezels zorgen voor de elasticiteit van uw huid, hierdoor wordt uw huid minder rekbaar en soepel.

Door afname van zowel het collageen als het elastine in uw huid wordt deze slapper, stugger en ontstaan er rimpels en plooien.

Algemene veroudering

Bij onze veroudering is sprake van een (natuurlijke) toename van de ontstekingsprocessen in ons lichaam.
We hebben het dan over continue laaggradige ontstekingen.
Deze ontstekingsprocessen, die dus sowieso plaatsvinden bij het ouder worden, worden gestimuleerd door bepaalde omstandigheden.
Maar door het aanpassen van deze omstandigheden kunnen we ze ook juist verminderen.
Blijkbaar kunnen we dit proces dus beïnvloeden?!

Laaggradige ontsteking wat is dat en wat doet dit

Een laaggradige ontsteking ligt aan de basis van bijna alle chronische klachten.
In de wetenschappelijke literatuur staat dit bekend als low grade inflammation.
Een laaggradige ontsteking is een continue lichte activatie van ons immuunsysteem.
Dit betekent dat het immuunsysteem continu aan staat. Maar waarom?

Drie opties

Bij dreigend gevaar activeren we ons immuunsysteem.
En het immuunsysteem kan dan op drie manieren reageren;

1. Met een milde immuunreactie
2. Een heftige immuunreactie
3. Of een overreactie

Een voorbeeld van een milde immuunreactie is een laaggradige ontsteking.
Een heftige immuunreactie is bijvoorbeeld koorts of een ontsteking als gevolg op een bacteriële infectie.
Hiermee willen we de ontsteking afremmen.
Bij sepsis kan er een overreactie van het immuunsysteem ontstaan waardoor er zoveel schade wordt veroorzaakt dat het tot de dood leidt.

Een heftige immuunreactie heeft als doel om ziekteverwekkers te doden.
Een milde immuunreactie heeft niet als doel om ziekteverwekkers te doden, maar om ze onder controle te houden.
Door vermenigvuldiging van de ziekteverwekkers te remmen, beperken we de schade die zij kunnen aanrichten.

Invloed van bepaalde vetten op de ontstekingsreacties

Zo beïnvloeden o.a. diverse vetten deze processen en zorgt Omega 6 er bijvoorbeeld voor dat de ontstekingsprocessen toenemen.
Maar Omega 3 zorgt juist weer voor een daling net als Omega 9.

De omega-3 vetzuren EPA en DHA zijn essentieel voor het remmen van laaggradige ontstekingen.

Omega vetzuren zijn onverzadigbare vetzuren. In een gezond voedingspatroon zijn vetten absoluut onmisbaar.
De vitamines A, D, E en K zijn in vet oplosbare vitamines.

Vet bevat essentiële vetzuren als linolzuur en alfa Linoleenzuur.
Helaas eten we vaak de verkeerde vetten.

Oxidatie & Oxidatieve stress

Het ontstekingsproces is een oxidatieproces.

Oxidatieve stress is een stofwisselingstoestand, waarbij meer dan een normale fysiologische hoeveelheid reactieve zuurstofverbindingen in de cel gevormd wordt of aanwezig is. Deze reactieve zuurstofverbindingen ontstaan tijdens de verschillende stappen in de stofwisseling.

De reactieve zuurstofverbindingen beschadigen alle delen van onze cel, inclusief de proteïnen (eiwitten), lipiden (vetten) en het DNA.
Waarmee de cellen dus ernstig beschadigd raken en de veroudering van ons totale systeem een feit is.

Het ontstaan van oxidatieve stress

Het ontstaan van oxidatieve stress zit hem in diverse leefstijl elementen.
Het kan onder andere ontstaan door:

• Roken
• Medicijngebruik
• Overmatig alcoholgebruik
• Te lange blootstelling aan de zon
• Intensief sporten
• Hormonen (menopauze)
• Voeding
• Obesitas
• Hypoglykemie

En zoals aangeduid in een recente studie, depressie.

Gevolgen van oxidatieve stress

Door oxidatieve stress vindt er oxidatieve afbraak van lipiden (vetten) plaats, dit is een aanslag op onze celwanden.
Hierdoor gaan de cellen meer energie gebruiken om het celmembraan te stabiliseren.
Zij doen hun uiterste best om de beschadiging te herstellen.
Maar de onvermijdelijke gevolgen van oxidatieve stress zijn medeverantwoordelijk voor het verouderingsproces.

Bij dit proces ontstaan de zogenaamde “vrije radicalen“.

Hier kan het fotobiostimulatie proces een positieve bijdrage leveren.
Bij fotobiostimulatie wordt d.m.v. belichting met licht van een bepaalde golflengte de mitrochondriën in de celkern weer opgeladen.
Hierdoor vindt er revitalisatie van de cel plaats.
Het zelfherstellend vermogen van de cellen wordt hiermee gereactiveerd.

Fotobiostimulatie remt dus op natuurlijke wijze de veroudering van de cellen af.
Ook stimuleert het in de huid de collageen aanmaak, waardoor uw huid ook weer steviger wordt.

Hoe ontstaan vrije radicalen

Vrije radicalen ontstaan sowieso bij een normale stofwisseling, maar extra bij roken en bij het zonnen!
Bij bepaalde ziekten worden veel vrije radicalen gevormd, zoals bij ontstekingsreacties.

Bescherming tegen oxidatieve stress

Cellen en weefsels hebben verschillende mogelijkheden om zich te beschermen tegen oxidatieve stress.
Uit diverse onderzoeken is komen vast te staan dat antioxidanten hierin een zeer belangrijke rol spelen.

Welke stoffen werken als antioxidant

Van vitamine E, C, bètacaroteen (deze laatste zit in Revitam A) en de sporenelementen selenium en zink is de antioxidantwerking duidelijk aangetoond.
Zink is ook een belangrijk element bij de wondheling.
In de cellen spelen ze een belangrijke rol bij het wegvangen van vrije radicalen.